miércoles, 30 de noviembre de 2011

Tirando da corda cos Dead Kennedys


En marzo do ano 1980 Dead Kennedys foron convidados á entrega en San Francisco dos Bay Area Music Awards, unha entrega de premios argallada pola revista BAM (Bay Area Music), e destinada a artistas do “mainstream” californianos, onde os organizadores pretendían darlle credibilidade ao seu evento levando a estes catro revoltosos rapaces a tocar.

Durante a cerimonia a banda interpretaría o seu éxito "California Über Alles", e durante os ensaios previos á cerimonia dedicáronse a practicar o tema. Xa metitos en materia, os Dead Kennedys comezaron a tocar a canción prevista, pero aos 15 segundos de actuación Jello Biafra interrumpiu a música cun "Alto aí! Temos que probar que agora somos adultos. Non somos unha banda de punk rock, somos unha banda de new wave". Acto seguido, os catro compoñentes, vestidos con camisolas brancas cun gran "S" negro pintado, tiraron dunha garavata negra que tiñan nas costas, formando así un gran símbolo do dólar. Comezaron a tocar entón "Pull My Strings", un tema composto para a ocasión que atacaba de xeito moi directo á industria musical. Frases como “I'm tired of self respect/I can't afford a car/I wanna be a prefab superstar” (esou canso de de respetarme a min mesmo/non podo permitirme un coche/quero ser unha estrela prefabricada) ou “Is my cock big enough/Is my brain small enough/For you to make me a star”. (é a miña pirola grande dabondo/é o meu cerebro o suficientemente pequeno/para que me fagas unha estrela) apoiaban de maneira contundente a mensaxe da canción. Ademais facían un par de referencias moi directas: unha a The Knack, que neses momentos triunfaban co seu hit "My Sharona", tocando a melodía dese tema un par de veces pero con Biafra repetindo a palabra “drool” (babear) e cambiando o “My Sharona” por “my payola” (meu suborno); e a outra ao cómico Bob Hope falando da hipocresía e do abuso das drogas que rodea ao mundo do espectáculo.

"Pull My Strings" unicamente sería interpretada ao vivo nesa ocasión, pero esa gravación, de case 6 minutos de duración, sería incluída no recompilatorio Give Me Convenience or Give Me Death, editado no ano 1987. Evidentemente a banda non volvería a ser convidada a ningunha cerimonia máis dos Bay Area Music Awards, cousa que dubido que lles importase o máis mínimo unha vez logrado o seu obxectivo, e estes premios seguirían entregándose un feixe de anos máis, aínda que cambiarían o seu nome polo de California Music Awards.

Por desgracia non existe ningún video que documente ese glorioso momento dos Dead Kennedys (e se existe debe estar ben agochado), así que vos deixo coa gravación en audio da canción acompañada polas súas letras na descrición do video. Gozádea!

jueves, 24 de noviembre de 2011

Blows FUCK CANCER: algo más que un simple concierto


Si no os apetece leer toda la descripción de abajo (extraída del evento de Facebook), os puedo resumir el asunto en que el próximo jueves 22 de diciembre en la Sala Mondo de Vigo se celebrará un concierto benéfico a partir de las 21:00 horas que será encabezado por los propios Blows y en el que participarán también Amaro e Iván Ferreiro, Eladio y los Seres Queridos, Ibán Marciano, March, Meteoro Dj, Nicolás Pastoriza, Paco Catpeople, Pedrito Diablo y los Cadáveras, Silvia Superstar, Thee Tumbitas y Triángulo de Amor Bizarro. La causa principal de esta celebración es la recaudación de fondos para el tratamiento del cáncer que hace un año sufre Álex, bajista de los Blows, y que está conllevando unos gastos bastante elevados para una persona de a pie.

El precio de las entradas es de 10€ y se pueden adquirir a través de
Elepé, Honky Tonk, Tipo, Carnaby (Pontevedra) y A Reixa (Santiago) o a través de este link: http://www.codetickets.com/idearock/es/idearock.com/34/

Se puede donar dinero para la ayuda del tratamiento a través de la siguiente cuenta:


La Caixa 2100 8091 09 0100001494
 
(Titular: Alejandro Lago)

Os dejo con la descripción del evento y el link al mismo.

"Desde hace un año nuestro bajista y gran amigo Álex Lago está luchando con todas sus fuerzas contra un cáncer muy agresivo recibiendo varios tratamientos de quimio y radio en decenas de sesiones, pero el mal sigue creciendo y ha llegado el momento en el que todos debemos hacer algo para luchar con él contra esta terrible enfermedad.

En estos momentos Álex se encuentra en Pamplona realizando unas pruebas que le cuestan alrededor de 5000 euros. El resultado del estudio genético al que se va a someter es para poder administrarle un tratamiento que estiman costará cerca de 40.000 euros.

Como sabréis, ninguno de los miembros de nuestro grupo venimos de una familia adinerada, ni tenemos l400os bolsillos llenos. Nunca os hemos pedido ayuda económica para la grabación de un disco o similar, esta vez os pedimos que os unáis a nosotros en esta fiesta para ayudar a Álex a seguir con su batalla y poder ganar la guerra.

Por eso vamos a organizar un concierto solidario con un aportación de entrada de 10 euros, sin lista de invitados. La recaudación se destinará íntegramente a ayudar a costear su tratamiento. Al mismo tiempo, habilitaremos una cuenta corriente para aquellos que quieran ayudarnos pero no puedan asistir o simplemente hacer una aportación extra y realizaremos una subasta.

Para todas y cada una de las donaciones que hagáis, poniendo vuestro nombre en el concepto de la transferencia, encontraremos la manera de devolveros el gran favor en un futuro próximo.

La cuenta de la Caixa es 2100 8091 09 0100001494
(Titular : Alejandro Lago)

La subasta consistirá en una selección de objetos de memorabilia del rock and roll de los artistas invitados a tocar con nosotros y alguna sorpresa más. Los objetos por los que podréis pujar os los iremos adelantando por internet.

Los artistas que se han sumado desinteresadamente a tocar con nosotros esa noche son:

Amaro e Iván Ferreiro + Eladio y los Seres Queridos + Ibán Marciano + March + Meteoro Dj + Nicolás Pastoriza + Paco Catpeople + Pedrito Diablo y los Cadáveras + Silvia Superstar + Thee Tumbitas + Triángulo de Amor Bizarro

Faltan muchos amigos pero nos resulta imposible tocar con todos. Esperamos contar con vuestra presencia el 22 de Diciembre en Mondo a las 21h. No podéis faltar!

FUCK CANCER!!"

Link evento:
http://www.facebook.com/event.php?eid=321106114582592

Aunque no podáis asistir, os animo a donar lo que podáis. Es una buena causa, y todos sabemos que la gente joven con el tratamiento adecuado puede salir de esta enfermedad con mucha más facilidad siempre que pueda hacer frente a su curación y a algunos de los costes que implica todo el proceso.

¡¡ÁNIMO, ÁLEX!!

viernes, 18 de noviembre de 2011

Primus estrenan su primer videoclip en 12 años


"Green Naugahyde"
, el disco más reciente de Primus, ha sembrado todo tipo de críticas en cuanto a su estilo. Que si se parece demasiado al estilo de Les Claypool en solitario, que si se han metido demasiado en lo experimental, que si se han ablandado... La cuestión es que, para bien o para mal, han sacado a la luz un nuevo trabajo sucesor del "Antipop" de 1999.

Las canciones de este último LP ya no exploran demasiado el funk metal como en anteriores trabajos ni enganchan tanto de primeras, pero eso no quita que el disco sea más que aceptable. Quizá no sea lo mejor des su carrera, pero parece iniciar una nueva etapa para el grupo que quién sabe si se mantendrá en un futuro no muy lejano o no.

"Tragedy's A' Comin" es el quinto corte del LP y el tema escogido para el primer videoclip. La formación sanfranciscana parece seguir tan "arrogante", como siempre, a pesar de haber cambiado ligeramente. Las imágenes del vídeo nos muestran al Sr. Claypool metido en la piel de una langosta que va a ser devorada por un astronauta que se dirige al restaurante en donde se halla ésta montado en un caballo. Todo muy bizarro, como es de costumbre.

Producciones Mutantes: cuando el rock independiente y el audiovisual fornican con Internet


Cuando abrimos este blog nos comprometimos a promocionar, en la medida de lo posible, a grupos, empresas, festivales, personas, etc de Pontevedra y Galicia en general que guardaran relación con la música, y cierto es que pocas veces hemos tomado nuestra propia palabra en este aspecto. Ya era hora de retomar un poco lo dicho.

Producciones Mutantes se describen como "una productora centrada sobre todo en el mundo de Internet" que se dedica a hacer las cosas "de manera diferente", con diferente suponemos que se refieren a que centran su trabajo en la música alternativa, independiente y si cabe, underground.

Se crearon en el 2008 y ya cuentan con bastantes trabajos a sus espaldas: spots, videoclips y alguna que otra grabación en directo bajo el nombre de "Velvet Sessions".

Aunque ya son tres años los que llevan estos humanoides trabajando, podríamos decir que el año pasado alcanzaron su momento cumbre con los vídeos publicitarios para el festival Armadiña Rock 2010, llegando a aparecer en medios de comunicación de todo tipo. Hablamos de esos vídeos que lograron crear una mezcla homogénea entre la cultura gallega del mar, el humor y la música rock a cappella interpretada por un Bon Scott afincado en Combarro, una mariscadora fan de Steppenwolf y una lavandeira fan de Ramones.

Su trabajo es bastante amplio e interesante para el tiempo que llevan. En los vídeos que crean hay muchas veces una historia detrás en la que los protagonistas son los propios miembros del grupo o componentes de bandas de la "escena Pontevedresa" (véase "La Mosca y la Araña" de Los Villanos de Boraville o "Wrong Decisions" del dúo Thee Blind Crows). En resumidas cuentas, aunque la creación de los proyectos cuenta en ocasiones con "lo justo y necesario", el resultado es excelente y vosotros mismos lo podéis comprobar.

¿Qué les deparará el futuro? Esperemos que muchas más oportunidades, por su bien y por el bien de nuestra cultura musical y la de "nuestras" bandas.

+ Info adicional de contacto:
http://www.produccionesmutantes.es
http://produccionesmutantes.blogspot.com/
http://twitter.com/#!/ProdMutantes
http://www.youtube.com/user/Producciones


Teléfonos: 686-498-162 y 695-436-073.

Black Sabbath y Lynyrd Skynyrd, primeras confirmaciones para el festival Azkena Rock 2012

Ni más ni menos que los recién "re-reunidos" Black Sabbath y los míticos Lynyrd Skynyrd (no con todos sus miembros originales, pero bueno) estarán en Vitoria Gasteiz el próximo mes de junio de 2012. Por si fuera poco, las actuaciones son únicas en nuestro país.

El festival Azkena Rock ya es un referente a nivel casi mundial en el mundo de los espectáculos en directo tanto por su actitud como por los estilos que nos trae desde 2002, normalmente subgéneros derivados del rock clásico, blues, metal y punk.

Las entradas se comenzarán a vender el jueves 24 de noviembre con una oferta especial hasta el 24 de enero por 85€ + gastos (los tres días) a través de Red Ticketmaster, FNAC, El Corte Inglés y oficinas Halcón Viajes.

En los próximos meses veremos si nos siguen impresionando, que seguro que sí, con las confirmaciones...

martes, 15 de noviembre de 2011

Red Hot Chili Peppers y su vídeo de "Monarchy Of Roses": aprobados esta vez


Después del terrible último disco de Red Hot Chili Peppers y su primer vídeo (nada especial), se ha estrenado el segundo single y clip tras unos meses de espera. Se trata de "Monarchy Of Roses", la primera canción del nuevo LP y de las pocas que se podrían salvar junto a "Even You, Brutus?" y "Look Around", al menos desde la perspectiva de un grupo que ha cambiado para mal desde sus últimos cuatro trabajos. No vamos a negar que la evolución es siempre positiva, pero los cambios bruscos siempre acaban yendo en tu contra.

La perfección del videoclip es innegable; es agradable a la vista, mezcla la música con una historia gráfica, como si de un cómic o una novela se tratase, de una manera brillante. Corramos un tupido velo por el resto del disco y tragemos nuestro orgullo; esta vez, sí.

lunes, 14 de noviembre de 2011

Vivindo no templo do can


Corrían os primeiros meses do ano 1990 na efervescente escena da cidade de Seattle cando unha prometedora banda, destinada segundo moitos a converterse nunha das mellores dos anos 90, acabara de rematar a gravación do seu álbum de estrea. A publicación do mesmo, bautizado como Apple, estaba prevista para o mes de marzo, porén, o día 16, antes do lanzamento, o seu carismático líder Andrew Wood foi atopado pola súa moza en estado
comatoso cunha sobredose de heroína. A pesares de que o seu corpo respostou positivamente ao soporte vital ao que foi conectado, Wood sufrira un aneurisma que rematara con todas as súas funcións cerebrais, polo que tras tres días no hospital os médicos decidiron desentubalo. Asinábase así o fin desta frustrada banda, Mother Love Bone.


Pero a historia deste grupo non é o que nos vai a ocupar o día de hoxe. Dous dos membros de Mother Love Bone eran o guitarrista Stone Gossard e o baixista Jeff Ament, que anteriormente tocaran xuntos na influinte Green River. Despois da morte de Wood, Jeff e Stone distanciáronse; o primeiro barallou deixar o mundo da música trala perda do seu compañeiro, mentres que o segundo pasou un tempo compoñendo e comezou a quedar cun vello amigo e guitarrista chamado Mike McCready. Despois de varios meses de ensaios,
Gossard tivo o valor de volver a falar con Ament e o trío barallou a posibilidade de crear un novo grupo.

Por outra banda, nos meses que seguiron á morte de Wood, o seu compañeiro de piso e líder de Soundgarden, Chris Cornell, compuxo dous temas como homenaxe ao seu amigo "Reach Down" e "Say Hello 2 Heaven". Coa única intención de publicalos como sinxelos falou con Gossard e Ament e acabaron creando o supergrupo Temple of the Dog, facendo referencia co nome á letra do tema de Mother Love Bone "Man of Broken Words", para renderlle tributo ao seu camarada falecido. Para completar a formación uniríanse a eles Mike McCready, o baterista de Soundgarden Matt Cameron e un descoñecido Eddie Vedder, que acababa de chegar a Seattle para ser o posible novo vocalista do trío antes mencionado.

O grupo comezou a ensaiar as cancións compostas por Cornell xunto cun feixe de demos de Gossard, Ament e Cameron. A idea de facer versións de temas en solitario de Wood foi descartada ao pouco tempo, xa que non querían aproveitarse de material alleo e preferían centrarse en composicións propias. Tamén foi descartada a edición dos sinxelos, e comezouse a pensar na gravación dun EP ou mesmo dun álbum. Finalmente decantaríanse por esta última opción, e os temas serían gravados en 15 días baixo a produción dos propios integrantes da banda, sen presións de ningunha casa discográfica.

O traballo homónimo, formado por 10 temas, foi editado o 16 de abril de 1991, xusto un ano despois de que Andy Wood entrara no hospital. O selo A&M foi o encargado de publicalo, pero, a pesares das boas críiticas, o disco só vendería inicialmente 70.000 copias nos Estados Unidos e quedaría fóra das listas. Só despois de máis dun ano, no verán de 1992, a discográfica decatouse do potencial dun álbum onde se combinaban os esforzos de Soundgarden cun xa recoñecido Pearl Jam, relanzando Temple of the Dog e promocionando "Hunger Strike" como sinxelo cun videoclip de seu. Finalmente o disco acabaría por superar o millón de copias vendidas, e tanto o álbum como o sinxelo entrarían nas listas da Billboard.

Mentres tanto, a banda realizaría só un feixe de curtas actuacións ao vivo dende novembro de 1990 ata setembro de 1992. Nese tempo o trío que iniciaran Gossard, Ament, e McCready pasara a quinteto, coa inclusión de Eddie Vedder e do baterista Dave Krusen, conformando así Pearl Jam. Curiosamente, en outubro do ano 2003, nun concerto en Santa Barbara, California, Chris Cornell uniríase no escenario a Pearl Jam, facendo así que se reunise Temple of the Dog, xa que Matt Cameron viña sendo baterista da banda dende 1998; xuntos interpretarían "Hunger Strike" e "Reach Down". No ano 2011 Cornell volvería a xuntarse a eles en varias ocasións, tocando temas de Temple of the Dog e Mother Love Bone.

Para rematar deixovos co videoclip do tema "Hunger Strike", onde podemos escoitar o marabilloso dueto entre dúas das grandes voces da música grunge, Chris Cornell e Eddie Vedder; agardo que a gocedes.

sábado, 12 de noviembre de 2011

Analizando..."Led Zeppelin IV" (Led Zeppelin)

Vuelvo hoy a hablar de un álbum que está de aniversario, el mítico álbum sin título del cuarteto británico cumplía 40 años el pasado Lunes, día 8.

Éste es su álbum más vendido hasta la fecha, además de haber sido el segundo más vendido durante toda la década de los 70, detrás de "The Wall" de Pink Floyd, con un total de 37 millones de copias vendidas hasta día de hoy.

Durante la producción del álbum los miembros de la banda decidieron que su siguiente trabajo no tendría título, debido a los múltiples rumores de que Led Zeppelin no era más que un montaje.

Fue entonces cuando cada miembro eligió un símbolo con el que representarse, de ahí que uno de los muchos otros nombres que ha recibido este disco haya sido "Four Symbols" o "Runes".
Con el tiempo el título pasó a ser "Led Zeppelin IV" por el simple hecho de ser su cuarto álbum.

En cuanto al aspecto musical, en él confieren las raíces blueseras de sus dos primeros trabajos con temas como los dos primeros: "Black Dog" y "Rock and Roll" (que se convertirían en temas fijos para sus conciertos), y por otro lado elementos folk, muy presentes en su tercer disco, así como en los temas "Battle of Evermore" (cuya letra está inspirada en la literatura fantástica de Tolkien) y "Going to California" (una preciosa balada en honor a la cantautora canadiense Joni Mitchell, por la cual Robert Plant y Jimmy Page mostraban una gran admiración).

Y cómo no, en este álbum se encuentra la canción más conocida de la banda, "Stairway to Heaven", con sus 8 minutos de duración y su extensa y poética letra acompañada por punteos de guitarra acústica, y seguidamente uno de los solos más memorables de la historia del rock. Como era propio de Led Zeppelin en sus años mozos, esta canción se alargaba hasta superar los 10 minutos de duración a base de las improvisaciones de Jimmy Page con su guitarra Gibson SG de doble mástil.

Al igual que sus trabajos anteriores, éste es un disco que todo amante de la música debe escuchar una vez en su vida. Aquí os dejo por tanto con la canción que abre el álbum, "Black Dog":

viernes, 11 de noviembre de 2011

11/11/11: El día en que Black Sabbath resurgió


Ozzy Osbourne, Tony Iommi, Geezer Butler y Bill Ward
vuelven a las andadas. Cierto es que Black Sabbath continuó hasta el año 2006 con Dio al cargo y que hubo alguna reunión esporádica, pero nada importante ni llamativo que supusiera la vuelta definitiva del sr. Osbourne a las filas del grupo que le vio nacer.

A través de un comunicado difundido mediante un vídeo que ha subido la propia banda a YouTube y de un 'aviso' de la sala de conciertos "Whiskey A Go Go" se ha confirmado la reunión de la formación para el próximo 2012. Y no sólo eso, también hemos podido conocer a través del anuncio que saldrá un nuevo álbum y que lo producirá Rick Rubin.

El primer concierto oficial de Black Sabbath con sus cuatro miembros originales será en Inglaterra, en el Download Festival del año que viene.

miércoles, 9 de noviembre de 2011

Mark Lanegan: Nuevo disco + concierto en Capitol en 2012


Screaming Trees fueron probablemente una de las bandas de grunge que menos repercusión tuvieron dentro de la propia popularidad. Digamos que nunca se tomaron como referencia del género, aún creándose en el año 1985-1986.

Después de la separación del grupo, Mark Lanegan ('frontman' de la formación), con cuatro álbumes en solitario ya corriendo por el mercado, se embarcó principalmente en su carrera como solista y en proyectos paralelos con bandas como Queens Of The Stone Age o The Gutter Twins.

En el 2001, un año después de la disolución de los Screaming Trees, salió a la luz "Field Songs", donde Ben Sheperd y Duff McKagan (entre otros) compartieron filas con el sr. Lanegan en la grabación de algunas canciones. Después de "Field Songs" vendría "Bubblegum" en el 2004, su último trabajo hasta la fecha.

El 6 de febrero de 2012 Mark sacará a la luz su séptimo largo bajo el título de "Blues Funeral", en el que colabararán artistas como Greg Dulli, Alain Johannes, Josh Homme o Jack Irons. Todavía no se sabe qué línea seguirá el disco, pero no esperamos nada extraño, aunque sí especial. La peculiar voz de Lanegan, cercana en cierta medida a la de Tom Waits, todavía tiene mucho que decirnos.

En cuanto a la gira española, éstas son las fechas:

Martes 27 de marzo: Kafe Antzokia (Bilbao)
Miércoles 28 de abril en la sala Capitol (Santiago de Compostela)  

Domingo 1 de abril en la sala Kapital (Madrid)
Lunes 2 de abril en la sala Bikini (Barcelona)

No tenemos ni idea del precio de las entradas (lógico a estas alturas) pero suponemos que si en el año 2010 las entradas para el mismo artista valieron entre 15€ y 18€ en 2012 la cosa será similar.

Os dejamos con un vídeo extra del concierto del año pasado en Santiago de Compostela.

martes, 8 de noviembre de 2011

O ano no que o punk rebentou

Hai pouco máis de 20 anos, no mes de agosto de 1991, a banda neoiorquina Sonic Youth iniciaba unha xira europea de dez datas, acompañada duns aínda pouco coñecidos Nirvana como teloneiros. Os membros do grupo preguntáronlle ao seu amigo e realizador Dave Markey se podía acompañalos coa súa Super 8, inicialmente coa única intención de documentar o seu paso por Europa e talvez realizar unha edición caseira co material filmado. Markey aceptou o convite e viaxou con eles durante os 14 días que durou a xira.

O material sería editado e publicado no ano seguinte, pero desafortunadamente a publicación en VHS foi realizada pola pequena distribuidora Tara Films, e tivo escasa repercusión por estos lares. Incluso na internet, a única forma de velo dun xeito medianamente entendible para persoas coma min, con dificultades para entender o inglés falado, era na súa versión orixinal con subtítulos en francés. Así que para poder gozar completamente de 1991: The Year Punk Broke moitos tivemos que agardar a setembro deste ano, cando, grazas ao persoal de Sonic Youth que se encargou de impulsar e supervisar a nova edición, este foi publicado por vez primeira en DVD, cos seus correspondente subtítulos e 60 minutos de extras ademais do material orixinal.


O video, onde un Thurston Moore amosando a súa cara máis aloucada actúa como conductor da cinta, amósanos a viaxe das dúas bandas polo vello continente, pero non se trata dun documental ao uso; nel mestúranse distintas actuacións de
Sonic Youth e de Nirvana polo seu periplo europeo con imaxes filmadas entre os concertos, coas peripecias dos seus membros en hoteis, camerinos e paseos polas distintas cidades que visitan. Markey, cunha única cámara e sendo o único responsable da rodaxe, sinxelamente se dedica a seguir a ambolosdous grupos e a gravar as súas trasnadas e ocorrencias, sen ningún tipo de guión establecido. Así podemos ver moitos divertidos momentos, nos que se mesturan as peculiares personalidades dos protagonistas cun certo abuso de determinadas substancias ilegais, como o duns Dave Grohl e Krist Novoselic xogando coa comida do seu camerino, unha Kim Gordon maquillando aos rapaces de Nirvana antes de sair a tocar, un
Kurt Cobain facendo unha imitacion de Kevin Costner, ou un Thurston Moore, protagonista en case toda a cinta, facendo un repaso dos distintos tipos de salchichas alemás.


Ademais, a cinta ten o interese de que, aparte dos dous grupos protagonistas, se intercalan actuacións e aparicións doutros artistas que van coincidindo con eles a medida que a viaxe avanza. Así podemos atoparnos tamén temas ao vivo de Dinosaur Jr., Babes in Toyland, Gumball e incluso os Ramones; e a aparición de, ademais dalgúns dos membros das citadas bandas, Mark Arm, Dan Peters e Matt Lukin de Mudhoney, e a señorita Courtney Love, que naqueles tempos andaba nunha relación con Billy Corgan, líder dos Smashing Pumpkins.
Musicalmente atopámonos magníficas interpretacións a vivo de temas xa clásicos de ambalasdúas bandas, como poden ser unhas enérxicas “Teenage Riot”, “Dirty Boots” ou “Kool Thing” duns Sonic Youth en plena forma; unhas agresivas “School” e “Smells Like Teen Spirit” por parte de Nirvana; ademais dunha deliciosa “Freak Scene” de Dinosaur Jr. ou unha ruidosa “Dustcake Boy” de Babes in Toyland.

Nos seus extras por unha banda atopámonos, co título (This Is Know As) The Blue Scale, 40 minutos máis de trasnadas e directos, estos últimos principalmente de Sonic Youth, destacando os problemas que chegou a ter Nirvana con MCA, que distribuía os traballos de Geffen en Alemaña, por unha broma de Kim Gordon; todo isto poucas semanas antes do lanzamento do Nevermind. Por outra banda temos unha rolda de prensa chamada Broken Punk - 12 Years After, e como ben di o título celebrada 12 anos despois, onde algúns dos protagonistas da cinta falan do proceso de creación de 1991: The Year Punk Broke. Ademais disto o DVD ten incluidos 6 minutos máis de imaxes acompañadas dos temas “Mote” e “Flower”, unha edición alternativa de “Teenage Riot” e o trailer do documental.

En definitiva, un magnifico documento sobre o ano no que o mundo do rock comezou a cambiar, de obrigada visualización para todos os amantes do rock alternativo en xeral e do grunge en particular.

sábado, 5 de noviembre de 2011

Analizando..."On the Beach" (Neil Young)

Hoy os traigo uno de los discos que componen la llamada "Ditch Trilogy", junto al álbum en directo "Time Fades Away" (1973) y a "Tonight's the Night" (1975), que con el tiempo se convertiría en uno de los más aclamados trabajos de Young.

El nombre que se le atribuyó a esta trilogía se debió a la pobre calidad de la producción, además de que el propio Young estaba atravesando una época de profunda decadencia marcada por las drogas, que empezó tas la muerte de Danny Whiten, antiguo guitarrista de la banda Crazy Horse, a causa de una sobredosis.

Mientras la discográfica Reprise Records retrasaba la publicación de "Tonight's the Night", decididó grabar este disco, caracterizado por una calidad de sonido bastante floja que disgustó tanto a sus seguidores como a la crítica en cuanto salió a la venta.

Sin embargo, esto no impidió que más adelante se convirtiera en uno de sus álbumes más emblemáticos, al igual que su sucesor.

Está formado por 8 canciones, entre las que se pueden apreciar temas melancólicos como "See the Sky about to Rain" o "Motion Pictures", en contraste con temas más desenfadados como la inicial "Walk On".

También cabe mencionar el tema que cierra el disco: "Ambulance Blues", canción que cuenta únicamente con la voz de Neil, una guitarra acústica, una harmónica y un violonchelo. Supera los 8 minutos y medio de duración, debido a su extensa letra, algo típico en la música de todo cantautor.

Lo más importante de este tema es la letra, ya que añora todo lo bueno del pasado:

"It's easy to get buried in the past 
when you try to make a good thing last"
(Es fácil enterrarse en el pasado
cuando intentas hacer que algo bueno dure)

Como ya he mencionado antes, este trabajo no tuvo buena acogida en el momento de su publicación, pero sin embargo ganó adeptos con el tiempo, por lo que os recomiendo echarle un vistazo, tanto a éste como a cualquiera de los otros dos con los que conforma la "trilogía del desastre".

Aquí os dejo, pues, con "Motion Pictures". Disfrutadla:

martes, 1 de noviembre de 2011

"Smile" sale a la luz

Tras 44 años, "Smile", el disco maldito de los Beach Boys, sale por fin a la luz. Si bien, ya habían circulado versiones piratas y una reedición en 2004 producido por el líder de la banda Brian Wilson.

El proyecto "Smile" empezó en 1966 después de la publicación del álbum "Pet Sounds". Brian Wilson quería lanzarse a la edición de un nuevo disco que se basaría en un principio en su single "Good Vibrations", pero por numerosos motivos como multitud de problemas durante su grabación, la falta de apoyo por sus compañeros de grupo y los problemas personales del propio Brian Wilson, el proyecto acabó por hundirse y se optó por su abandono en mayo de 1967. Sin embargo en julio del mismo año se lanzó un nuevo disco con versiones alternativas sacadas en principio para "Smile" y nuevo material grabado rápidamente en el que se percibe el bajo nivel de producción. Este disco obtendría el titulo de "Smiley Smile" que contó con poca acogida por la crítica y el público.

Esta nueva edición de "Smile" saldrá en varios formatos, el más completo incluye 5CDs, dos LP, dos singles de 7 pulgadas, un libro de 60 páginas y una completa caja con recuerdos de las sesiones.

Destacan dos temas sobre el resto: los singles "Good Vibrations" y "Heroes and Villains" en los que se aprecia la complejidad y perfección de su música pop. En cambio en el resto de las pistas, la excesiva experimentación de Brian Wilson acaba con la frescura y genialidad característica de gran parte de la obra de su obra.

En definitiva, un disco perfecto y fácil de oír que sorprenderá a cualquier persona con un mínimo gusto musical.

Fdo. Alguien Guthrie

Enslaved y Overkill, primeros confirmados para el Vagos Open Air 2012


Ya se han hecho públicos los primeros nombres para el V.O.A. 2012, festival de metal por excelencia de Portugal. Las bandas que abren la tanda de confirmaciones son Enslaved (Black/viking metal progresivo) y Overkill, la mítica banda de thrash metal con más de 30 años de carrera musical a sus espaldas.

Los organizadores de este evento de referencia en todo Portugal, España y más países empieza con buen pie, veremos como prosiguen con el tiempo (todavía faltan nueve meses para que se celebre).

Recordemos que por este festival de sólo tres años de existencia ya han pasado bandas como Dark Tranquillity, Katatonia, Cynic, Opeth, Morbid Angel, Meshuggah, Anathema o Carcass.