domingo, 29 de enero de 2012

Crónica: Holywater (Pontevedra, Liceo Mutante 28/01/12)


El año pasado Holywater ya se dejaron ver por tierras pontevedresas, concretamente en el concierto en apoyo al S.D. Teucro en el Pazo da Cultura. Siendo sinceros, el público no puso demasiado de su parte allí y el lugar era tremendamente grande, lo que tampoco ayudó. Ayer la cosa cambió. El Liceo Mutante abrió sus puertas para dar paso a los lucenses en una noche con lleno absoluto.

Sobre las 22:00 comenzó el espectáculo. Abrieron con la lenta y melódica "Allow" la noche del sábado, ganándose ya desde un principio a los "mutantes" del Lérez. Su clase magistral de rock crudo y sucio (rozando el grunge) se alargó durante casi hora y media. Su actuación tuvo como pilar su trabajo más reciente, "The Path To Follow", del cual tocaron canciones como "In Your Head", "Similar", "My New Road", "The Tunnel" o "Confrontation's Done".

De los anteriores LP's cayeron "Six-String Throat", "Similar", "Crawl", "Last Ulcer" y "Reach You" (si no me equivoco, que es posible), entre otras.


Aunque el sonido del local no es de sobresaliente (tampoco nos quejamos, por supuesto), el concierto sonó de lujo. Las guitarras altas y ruidosas, los acoples "autoinflingidos" y esa batería ejecutada con la mayor fuerza posible llegaron incluso a ponerse de parte del grupo para recrear su estilo de una forma perfecta. De las voces qué decir... Ricardo (vocalista) es un fiera de los que faltan por nuestras tierras, esa voz angelical y melódica que se rasga por momentos es digna de estudio.

"Never Be Broken" fue el broche perfecto para una actuación excelente que se hizo corta, por supuesto. Esperemos que vuelvan pronto por aquí y que traigan bajo sus brazos un nuevo álbum.


Agradecimientos a David Tombilla (Flickr) por las geniales fotos y al Liceo Mutante por hacer posible conciertos como este y por sus asequibles precios. Ojalá en unos años podamos hablar de esta asociación como un referente gallego en cuanto a conciertos, si no lo es ya.

sábado, 28 de enero de 2012

Analizando..."Jar of Flies" (Alice in Chains)

El pasado miércoles este precioso EP de la banda de Seattle cumplía su mayoría de edad, así que hoy os hablaré un poco de él.

Para empezar, es el primer álbum grabado con el bajista Mike Inez, que sustituyó a Mike Starr (fallecido el año pasado), después de que éste dejara la banda tras la exhaustiva gira promocional del álbum "Dirt".
Al igual que su predecesor, Inez aporta líneas de bajo elaboradas y bien condimentadas con un sonido claro y robusto, además del efecto de "chorus" que utiliza en temas como la balada "Nutshell", presente en este mismo EP.

Ya que menciono esta canción debo añadir que es una de las más famosas de la banda, y por supuesto una de las más emotivas gracias a la interpretación vocal de Layne Staley, junto con su depresiva letra:

"If I can't be my own
I'd feel better dead"
(Si no puedo ser yo mismo
preferiría estar muerto)

Como siempre, el guitarrista Jerry Cantrell es el principal compositor. Debo añadir que aquí podéis encontrar algunos de sus mayores logros como son "Rotten Apple", que abre el disco; o bien "No Excuses" y "I Stay Away", ambas dotadas de ricas armonías vocales como es característico de la banda; así como el corte instrumental "Whale & Wasp", que añade también el acompañamiento de un violonchelo.

Es cierto que por su corta duración y por estar compuesto únicamente de siete canciones viene a ser un EP, pero sin embargo mucha gente llega a considerarlo un disco. Al fin y al cabo se trata de un trabajo importante en la carrera del grupo, en el que muestran su lado más intimista de la misma forma que en su famoso concierto Unplugged para la MTV, grabado dos años después.

Un trabajo pero que muy recomendable para cualquiera que busque un momento de tranquilidad. Treinta minutos de auténtica belleza entre la oscuridad, tanto lírica como musical.
Sin más preámbulos aquí os dejo con el primero de los cuatro singles sacados de esta obra de arte:



sábado, 21 de enero de 2012

Analizando..."Queen" (Homónimo)

Aquí estoy de vuelta después de tres semanas sin publicar nada, y voy a hablaros del álbum debut del cuarteto inglés Queen, a los que no he parado de escuchar desde las pasadas vacaciones de navidad.

Para empezar quiero decir que Queen, como todo entendido sabe, no es un grupo de singles ni mucho menos. Su grandiosidad no se queda sólo en temas míticos como "We will Rock you", "We are the Champions" o "Another one bites the dust", sino que también reside en temas menos conocidos, como los que podéis encontrar en cualquiera de sus álbumes publicados durante la década de los 70, empezando por éste.

El álbum debut fue publicado en 1973, aunque su grabación comenzó casi dos años antes.
Los miembros de la banda se vieron obligados a regrabar todo el material por orden de su productor. Este proceso de remezcla duró seis meses, y una vez se habían grabado y arreglado los diez temas del disco, la compañía Trident Studios tardó otros siete buscando una discográfica interesada en publicarlo.

Y así llegó el esperado momento, cuando Elektra Records y EMI publicaron su trabajo en Europa y Estados Unidos, respectivamente.

El álbum muestra un sonido directo y bastante maduro para tratarse de un debut. Destacan los coros a tres voces que se convertirían en sello de la casa, así como la energía en la guitarra de Brian May y la batería de Roger Taylor (únicos miembros activos actualmente).

La mitad de las canciones fueron compuestas por el cantante y líder Freddie Mercury, mientras que otras cuatro corresponden a May y una a Taylor. Éste último canta la voz principal en dicha canción, llamada "Modern times Rock & Roll".

En cuanto al bajo, cabe destacar la contundencia de John Deacon, el cual siempre pasó desapercibido junto a sus otros tres compañeros.

La música del cuarteto en sus inicios muestra una interesante mezcla de influencias, entre ellas: hard rock, glam, rock progresivo y lo que en aquellos tiempos empezaba a denominarse como heavy metal.

Por otra parte, las letras están salpicadas de fantasía y de una estética medieval ("Great King Rat", "My Fairy King") e incluso bíblica ("Jesus", en la cual se recrea el nacimiento de Jesucristo en el portal de Belén).

Este trabajo fue promocionado a través de dos singles: "Keep Yourself Alive" y "Liar".
La segunda es la más larga del disco, con una duración de seis minutos y medio.

En contraste a ésta, también está el tema de cierre "Seven Seas of Rhye", aunque la disponible aquí es sólo una versión instrumental de un minuto, mientras que el tema íntegro sería publicado un año después, como single promocional del segundo álbum de Queen.

Para los que no conozcáis demasiado a esta magnífica banda os recomiendo echarle una ojeada a este trabajo, así como a los dos siguientes, "Queen II" y "Sheer Heart Attack".

Aquí os dejo con "Great King Rat", una de mis favoritas, en las que podéis encontrar esa temática medieval así como un gran sentido del humor:

miércoles, 18 de enero de 2012

Título y tracklist para lo nuevo de The Mars Volta


Este año tendremos ración doble de las peripecias de Omar Rodríguez-López y Cedric Bixler-Zavala. Como bien sabéis, At The Drive-In han confirmado su vuelta hace unos días y por otra parte también se ha confirmado que Mars Volta lanzarán un nuevo disco en marzo de este año: "Noctourniquet". Contendrá trece canciones:


(Portada)

01. The Whip Hand
02. Aegis
03. Dyslexicon
04. Empty Vessels Make The Loudest Sound
05. The Malkin Jewel
06. Lapochka
07. In Absentia
08. Imago
09. Molochwalker
10. Trinkets Pale Of Moon
11. Vedamalady
12. Noctourniquet
13. Zed And Two Naughts

La temática de las canciones girará en torno a un personaje basado en Solomon Grundy (villano de Superman) y Jacinto, un héroe de la mitología griega.

El primer adelanto, "Zed And Two Naughts", saldrá a relucir el 6 de marzo.

domingo, 15 de enero de 2012

Crónica: The Answer (Santiago de Compostela, Sala Capitol 14/01/12)


Anoche tocó parar por la Sala Capitol para ver qué tal se defendían en directo los norirlandeses The Answer. Después de unos preparativos previos (afinación de instrumentos, pequeñas pruebas de sonido, etc) el grupo se subió al escenario, a las 22:05 más o menos, fueron puntuales dentro de lo que cabe.

El setlist elegido (el cual diría que fue idéntico al de la anterior noche en Barcelona) estuvo casi totalmente centrado en su último disco , "Revival". No cayeron demasiadas canciones de sus dos anteriores trabajos, únicamente "Under The Sky", "Come, Follow Me", "Evil Man", "Preachin'", con la respectiva zambullida de Cormac Neeson entre el público y "Too Far Gone". Se echaron de menos "On And On" y "Never Too Late" para hacer totalmente redondo el concierto, pero no hay queja.


Como bien dije arriba, casi todo el concierto se centró en su último CD, que en directo gana mucho por cierto. Destacables de éste "New Day Rising" como abertura, la genial "Trouble", "One More Revival" y "Nowhere Freeway", esta última adaptada como balada de una forma sublime sublime.

La recepción del público fue quizás un poco sosa en cuanto a movimiento general, pero la gente se hizo notar de todas formas coreando algunos temas y alabando mediante aplausos y griterío a esta estupenda y todavía joven formación de rock.

Para la gente joven como yo, que no era poca, el hecho de disfrutar de una banda bastante prestigiosa con esa fuerza propia de bandas como podrían ser Led Zeppelin, The Black Crowes o incluso Blind Melon fue una experiencia única e irrepetible. Si visitan vuestra ciudad algún día no dudéis en asistir, disfrutaréis como un niño con jugete nuevo de la increíble y "desafinable" voz del sr. Cormac y de la maestría y frescura adaptada a nuestros tiempos del resto del grupo.


Sobresaliente al canto para el grupo por su intenso directo de hora y media y sus agradecimientos continuos (con utilización del "graciñas" incluído) y suspenso para la organización: ¿Dónde estaban los teloneros? ¿El concierto empezaba a las 21:00, 21:30 o 22:00? ¿Por qué subieron las entradas 2€ en taquilla en el último momento?

Con suerte nos veremos de nuevo en Capitol para el concierto de los Corizonas que está dentro de la programación "Compostela Rock", aunque eso ya lo dirá el bolsillo.

jueves, 12 de enero de 2012

Sinxelamente... ruído (Parte 1)

Teño que recoñecer que, durante os meus primeiros anos de adición ao rock, molestábame moitas das habituais frases da miña nai adicadas a miña afición, destacando a que rezaba “iso non é máis que ruído”. Co paso dos anos, a medida que o meu abano musical se abría, a palabra “ruído” foi collendo un significado menos molesto, e na actualidade, a pesar de que na familia xa están bastante máis afeitos, resposto fachendoso cun “tes razón, non é máis que ruído”.

A miña introdución ao apaixoante mundo do noise rock foi grazas a unha das bandas que máis “popularizou” este xénero, os meus adorados Sonic Youth. Cara finais dos anos 90, cando na televisión aínda se podían ver de cando en vez cousas interesantes (falo da xeneralista, xa que daquela só tiñabamos media ducia de canles), unha actuación dos neoiorquinos onde se adicaban a “xogar” cos seus instrumentos e trebellos chamoume a atención e comezou a picarme a curiosidade. Foi entón cando comecei a facerme coa discografía da banda; daquela só tiña na miña colección o seu álbum Dirty dende facía un par de anos pero, entre que o meu poder adquisitivo non me permitía mercarme apenas discos, que no meu círculo de amizades non se estilaba moito ese tipo de músicas, e que internet era algo bastante descoñecido, tardei en ir facéndome cos seus discos. E así, aos poucos, fun descubrindo máis sobre este mundo.

Pero, que é iso do noise rock? Pois basicamente o noise rock é un xénero que adopta a instrumentación e a iconografía do rock, pero facendo un uso abusivo da distorsión e a atonalidade, frecuentemente sobre estruturas pouco convencionais, todo iso dende unha aproximación normalmente agresiva e a un volume excesivo, así de sinxelo. Esteticamente adoitan a ser bandas cun xeito de vestir espartano, adoptando a imaxe das bandas de hardcore punk contemporáneas ao seu nacemento, aínda que existen notables excepcións, con presentacións moi teatrais. En canto ás letras non adoitan a ter mensaxe político, e moitas veces ningún tipo de mensaxe en absoluto, existindo tamén bandas cunha ideoloxía moi definida nas súas composicións líricas.

Entón, despois de todo o escrito anteriormente, se collemos unhas guitarras, un baixo e unha batería, as distorsionamos o máis que poidamos, tocamos o primeiro que se nos veña á cabeza todos á vez, saltándonos os estándares de verso-estribillo-verso..., e aderezamos todo iso cunha boa melodía de voz se nos ven en gaña, xa teremos unha prometedora banda de noise rock, non? Na teoría así é, pero aínda non saiades correndo cara o Cash Converters a facervos cuns instrumentos JP para pecharvos no garaxe e preparar o voso salto á fama. Primeiro, porque non vos faredes ricos facendo ruido, este sempre foi un xénero moi minoritario, aínda que algunha outra banda se dese a coñecer no chamado “mainstream” (iso si, diso hai uns 20 anos); e segundo, porque realmente a xente que se dedica a isto, e o fai ben, non é manca en absoluto; porque dentro de todo ese caos aparente adoita a existir un grao de orde moi ben pensada e controlada.

E de onde ven isto do noise rock? Despois da definición anterior poderíamos pensar que a súa orixe puido ser espontánea; catro frustrados rapaces que se xuntan para facer música e no medio da súa impotencia por non poder facer algo “cool” dedícanse a aporrear os seus instrumentos ata que un deles di: “oe, isto non está tan mal!”. Pois sinto dicirvos que os inicios non foron así. Como case todo na música, todo ven dalgún lado, e a pesar de que o nacemento do noise rock como xénero de seu dátase a finais dos anos 70, xa dende os anos 60 algúns artistas comezaron a experimentar coa disonancia e a distorsión nas súa composicións. Músicos como Jimmy Hendrix ou Neil Young xa empezaba a facer os seus experimentos nesa década; todo isto grazas a que a electrónica musical estaba avanzando a pasos de xigante, e os roqueiros comezaban a ter á súa disposición un bo feixe de novos trebellos cos que poder xogar (este é un feito que permitiu a aparición e evolución de multitude de xéneros, non só do ruído, que vos quede claro).

Ademais de todos os aparellos, o uso dos outros elementos que posteriormente definirían o xénero foi adoptado en gran medida da xeralmente chamada “música noise”, un termo usado para definir a distintas variedades de música de vangarda (entre a que tamén está o noise rock, pero que nos seus comezos tratábase da chamada “música culta”), que tiña a súa orixe na década de 1910, impulsada por movementos artísticos como o futurismo ou o dadaísmo. A música noise adoitaba a usar elementos como cacofonía, disonancia, atonalidade, ruído, indeterminación e repetición nas súas pezas, ingredientes que adoptarían posteriormente moitos músicos e que axudarían a desenvolver a música industrial, a música experimental e, por suposto, o noise rock.

Continuará...


Os señores de Sonic Youth facendo das súas nun bo exemplo da súa forma de entender o noise