domingo, 26 de febrero de 2012

Truth, el nacimiento de Rod Stewart

Anoche, en un momento de delirios previos al concierto que daba con mi banda, un amigo hablaba con nosotros sobre nuestro cantante:

"Para cantar así, hay que tener una ex-mujer."

No sabemos a ciencia cierta si el protagonista de este post había escuchado allá por el año 1968 estas mismas palabras en boca de alguno de sus amigos... ,lo que sí sabemos es que a lo largo de su vida se cansó de tener ex-mujeres y engendrar vástagos allá por dónde pasaba. Pero recordad, como decía David Hume: "Correlación no implica causalidad". Así que lo lógico es pensar que Rod Stewart ya era una mala bestia antes de caer bajo el místico embrujo de una fémina.

Hoy quiero hablaros sobre uno de mis álbumes favoritos alltime, de una de mis bandas favoritas también: "Truth" de Jeff Beck.

La banda estaba formada por Rod Stewart a las voces, Jeff Beck a la guitarra, Ron Wood al bajo y Micky Waller a la batería.

Lo primero que destaca de este álbum es que ninguna de las canciones es de composición propia, la mayoría son versiones de algunos clásicos del Blues de grandes compositores como ,por ejemplo, Willie Dixon o Howlin' Wolf. Eso no quita que el álbum sea fantástico, de hecho, es citado como uno de los mejores álbumes de la historia del Blues/Rock británico de los 60. En él, podemos encontrar a un hasta el momento desconocido Rod Stewart demostrando el porqué de su futura popularidad y a un Jeff Beck luchando con Clapton y Hendrix por la hegemonía del edén guitarril.

Todavía recuerdo la primera vez que escuché este álbum, movido por la curiosidad, en un intento de adentrarme cada vez más en el universo sesentero. Me sentí atrapado en una espiral de sonidos totalmente nuevos para mis oídos. La voz de Rod Stewart fue capaz de erizar hasta el más ignoto vello de mi ser, con intensas líneas como las de "Blues Deluxe"; la guitarra de Jeff Beck parecía vacilante en ocasiones, se alejaba de la seriedad del Blues más clásico, como en canciones como "I Ain't Superstitious", donde su guitarra parece estar riéndose a tu espalda.




Encontramos también en este álbum canciones como las instrumentales "Beck's Bolero", compuesta por Jimmy Page y "Greensleves".

Otra canción destacable es la versión de "You Shook Me" de Willie Dixon, aunque meses más tarde, Led Zeppelin dejarían en pañales esta y cualquier versión posterior de dicho tema.

Lo dicho, si queréis disfrutar de un gran clásico del blues/rock y de la voz de Rod Stewart en el mejor momento de su carrera, no dudéis en abrir vuestras mentes a "Truth".

martes, 14 de febrero de 2012

Traballando dende o subsolo do pop

 
Actualmente parece que é habitual considerar aos selos discográficos como enviados do mesmo inferno, co obxectivo de chuparnos o sangue e violar ás nosas fillas, mentres sodomizan aos nosos artistas preferidos obrigándoos a asinar abusivos contratos a cambio dunhas porcentaxes ridículas de beneficios. Isto pode ser certo en gran medida (se lle quitades a esaxerada teatralización que acompaño no texto) pero, e sen entrar na cuestión de se a industria discográfica é un modelo de negocio anticuado hoxe en día, non todas as compañías que se dedican a este negocio naceron coa mente posta unicamente en encher os seus petos.

Tal vez moita xente non o saiba, pero a popularización de moitos xéneros musicais cos que gozamos dependeu fundamentalmente dunha serie de xente que traballando dende un selo fixo posible a promoción de determinados estilos e das súas correspondentes bandas. Poderiamos falar de moitos exemplos, pero neste artigo quería centrarme nunha etiqueta clave para entender a música tal como a coñecemos hoxe en día, xa que gracias a ela todos sabemos o que é o grunge. Estou a falar do selo de Seattle Sub Pop Records.

Os orixes deSub Pop remóntanse ao ano 1980, moito antes de darse a coñecer en todo o mundo, cando un rapaz chamado Bruce Pavitt creou en Olympia, Washington, un fancine co título Subterranean Pop. Neste centrábase unicamente en bandas de selos independientes estadounidenses, e no seu cuarto número decidiu acurtar o nome e chamalo sinxelamente Sub Pop. Inspirándose noutro fancine, de nome Fast Forward, comezou a alternar as publicacións con casetes recompilatorios de bandas underground de rock a partir da súa quinta edición. Sub Pop tería unha vida de 9 números en total (6 fancines e 3 casetes), publicándose o derradeiro en 1983. Nese ano Pavitt mudaríase cara a cidade de Seattle, e alí comezou a escribir unha columna no xornal The Rocket co título Sub Pop U.S.A.
O nacemento de Sub Pop como selo podería datarse no ano 1986, cando Pavitt editou o primeiro LP da etiqueta, o recompilatorio Sub Pop 100, con material de artistas como Sonic Youth, Steve Albini, Scratch Acid ou Wipers, entre outros. Coincidindo coa publicación deste disco, a banda de Seattle Green River< decantouse polo selo para o lanzamento do seu segundo EP, Dry As a Bone. Debido a que Sub Pop non contaba cos cartos suficientes, a edición do EP tivo que agardar un ano, ata xullo de 1987. Foi nese 1987 cando Pavitt coñeceu a Jonathan Poneman e este decidíu aportar 20.000 dólares para permitir o lanzamento do sinxelo de estrea doutros músicos locais, coñecidos co nome de Soundgarden. Ao pouco tempo Poneman, centrado sobre todo nos asuntos financieiros e legais, covertiríase no compañeiro de Pavitt ao mando de Sub Pop. Despois de editar a estrea de Soundgarden o selo lanzou o que sería o seu primeiro EP, Screaming Life, no mes de outubro de 1987. A comezos do ano seguinte Pavitt e Poneman decidiron deixar os seus traballos e adicarse exclusivamente a Sub Pop cun presuposto de 48.000 dólares. Segundo as propias palabras de Pavitt, o selo estivo a piques de declararse en bancarrota na primavera dese ano, pero conseguiron remontar a situación e no mes de agosto a etiqueta publicaría o sinxelo que marcaría o inicio da era grunge, “Touch Me I’m Sick” de Mudhoney. Os dous socios de Sub Pop dedicáronse a estudiar a outros selos independentes estadounidenses e chegaron á conclusión de que todos os movementos exitosos dentro do rock partiran dunha base rexional. A actividade musical de Seattle nunca destacara fóra das súas fronteiras, e só era coñecida por ser o berce de artistas que triunfaron máis ala dos límites da cidade, como Jimi Hendrix. Pero, xa dende principios-mediados da década dos 80, unha nova xeración de músicos comezaba a canalizar a súa rabia e frustración a través das guitarras eléctricas, e a cidade era un fervedoiro de actividade. Habería que indicar que Seattle acababa de atravesar unha grave crise económica en anos anteriores e moita xente tivo que abandonala en busca de traballo, despois de que Boeing, principal motor económico da cidade, despedise a máis de 60.000 dos seus 100.000 traballadores. Fíxose famoso un cartel colocado nunha das estradas que entraban na urbe que dicía algo así como “a última persoa en abandonar Seattle que apague as luces” O selo creou unha forte imaxe de marca, chegando incluso a promocionarse máis que ás súas bandas. Creou tamén a etiqueta “Seattle sound” para comercializar o seu produto, e aliouse co produtor local Jack Endino, que axudou a definir o son do selo. Endino, que chegou a realizar 75 sinxelos, EPs e álbums con Sub Pop, traballaba barato e rápido, utilizando practicamente as mesmas técnicas de gravación nas súas producións, o que axudou a uniformizar o seu son. A actividade do selo continuou e no ano 1988 ficharían á banda que anos máis tarde farían estoupar o panorama musical en todo o mundo, Nirvana. No mes de novembro apareceu o sinxelo de estrea do trío de Aberdeen, “Love Buzz”. Este sinxelo tamén sería o primeiro do Sub Pop Singles Club, un novidoso servizo de subscrición polo cal os seus socios recibían un sinxelo mensualmente por correo. Este foi unha das claves do éxito da etiqueta, relacionando o seu nome coa escena de Seattle ademais de xerar un movemento de cartos continuo que fixo que o selo puidese continuar máis tranquilamente o seu traballo. O Singles Club funcionou ata o ano 1993, e posteriormente volvería a funcionar dende 1998 ata 2002 O primeiro motivo polo cal Sub Pop, e en consecuencia a música grunge, comezou a ser coñecida por todo o mundo foi un feito ocorrido en marzo de 1989. Os dous socios eran conscientes de que era moi difícil chamar a atención dos grandes medios estadounidenses, e máis aínda partindo dun selo independiente pequeno. Inspirándose en bandas como Sonic Youth ou Dinosaur Jr. puxeron os seus ollos na prensa británica e convidaron ao xornalista da revista Melody Maker Everett True a coñecer a escena musical da cidade (evidentemente pagándolle a viaxe e co obxectivo de que escribise, a poder ser ben, sobre ela). A xogada saíulles redonda a Pavitt e Poneman e a prensa británica rendeuse ante a Sub Pop e so son de Seattle. Acabábase de poñer a primeira pedra para que Seattle conquistase os oídos de medio mundo. Aos poucos meses publicábase o álbum de estrea de Nirvana, Bleach, ao que Sub Pop non lle deu máis promoción que o resto dos seus lanzamentos. A pesares diso o álbum vendeu ben, aínda que Kurt Cobain amosábase molesto pola falta de esforzos por parte do selo. Kurt decidiu entón asinar cun grande selo, e despois das recomendacións de Kim Gordon, dos ruidosos Sonic Youth, Nirvana acabaría entrando en DGC Records. O seu álbum de estrea co seu novo selo sería Nevermind, cuxa historia coñecemos ben, pero, a pesar de que Nirvana xa non estaba en Sub Pop, a discográfica sacou beneficio do disco. Sub Pop acordara con Geffen Records, a nai de DGC, parte dos royalties de Nevermind, e estes cartos (que como imaxinaredes tiveron que ser moitos despois dos 30 millóns de discos vendidos) permitíronlle a Sub Pop manterse viva durante moitos anos; tamén se acordou a inclusión do logotipo de Sub Pop en todos os lanzamentos de Nirvana, co que o selo gañaba notoriedade; e por último Warner Bros. Records, distribuidora de Geffen, pasaba a distribuír o catálogo de Sub Pop. Coa chegada do éxito de Nirvana a popularidade do grunge acadou o seu punto máis alto. Nese tempo moitas das primeiras bandas de Sub Pop xa abandonaran o selo, e outras moitas foron contratadas por grandes discográficas que estaban ansiosas por facerse cun grupo de Seattle tras o tirón do Nevermind. Pero o traballo de Sub Pop estaba feito, Seattle e o seu son xa tiñan o seu espazo na historia do rock. Pavitt e Poneman comezaron a ter posturas enfrontadas sobre a dirección a tomar coa discográfica. O segundo quería que o selo medrase e tivese máis beneficios e, incapaz de seguir a nova política da compañía tras a alianza con Warner, Pavitt abandonou en 1996 para poder estar máis tempo coa súa familia. A partida non foi amigable, e os antigos socios pasarían anos sen falarse. A etiqueta abriría novas oficinas polo mundo adiante e investiu en novos artistas, pero non conseguíu acadar o éxito entre o grande público, polo que regresou ás súas orixes e centrouse novamente en Seattle. Nestes últimos anos ficharía a bandas como The Postal Service, No Age, Sleater-Kinney, Iron & Wine, Comets on Fire ou Fleet Foxes, entre moitos outros, centrándose na música indie. 

Gran parte da información está tirada da Wikipedia: A enciclopedia libre.

lunes, 13 de febrero de 2012

Crónica del concierto de Thin Lizzy en Sala Capitol (Santiago de Compostela; 12/2/2012)

Pues aquí estoy de nuevo para hablaros de la velada que pasé el pasado domingo (día 12) en la sala Capitol. Llegué a eso de las nueve de la noche, cuando el concierto todavía no había empezado, de modo que no me perdí nada. Al parecer había gente que llevaba ya una hora esperando desde la apertura de puertas.

Lo primero que avisté nada más entrar en la sala fue el escenario, en el que resaltaba un enorme telón tras la batería con el característico logo de la banda irlandesa. Tras unos minutos más de espera vimos como un envejecido Scott Gorham (guitarrista de la banda desde mediados de los 70 hasta día de hoy) hacía su aparición seguido del teclista Darren Wharton y del baterista Brian Downey, siendo éste último el único miembro fundador de Thin Lizzy que queda vivo.

Después de éstos salían también el cantante y guitarra rítmico Ricky Warwick, el bajista Marco Mendoza y el segundo guitarrista Damon Johnson (última incorporación desde el año pasado). Me resultó extraño no ver a Vivian Campbell junto a ellos, al parecer dejó la banda oficialmente el año pasado.

En cuanto todos se asentaron en sus puestos, Warwick se arrimó al micro y se dirigió al público con un enérgico "Are you ready!?". La banda abrió su espectáculo con el tema del mismo nombre, bien continuado por el clásico "Jailbreak", con el que se metieron al público prácticamente en el bolsillo.

El repertorio fue bastante acertado, siguiendo la línea con temas como "Don't Believe a Word", "Killer on the Loose", "Angel of Death", "Dancing in the Moonlight" (donde Mendoza animó al público a cantar a coro), "Massacre", entre otras (no exactamente en ese orden).

Tras toda esta oleada de temas cañeros llegó un momento de calma con la balada "Still in Love with You", en la cual Warwick alternaba algunas estrofas con Wharton, y después Gorham y Johnson se batían en un largo duelo con sus guitarras.

Después de este clásico (algo apastelado por la voz y el sonido de teclado un tanto ochentero de Wharton), Johnson siguió improvisando un solo mientras Warwick se colgaba una guitarra acústica a los hombros para luego dar paso a uno de los temas estrella de Thin Lizzy, "Whiskey in the Jar". El final de este tema se alargó para que el público pudiera corear su famoso y pegadizo estribillo.

Más tarde tuvo lugar uno de los puntos más altos de la noche, cuando Brian Downey nos dejó a todos anonadados con un extenso solo de batería durante la canción "Sha la la".

Pero sin duda el repertorio fue a mejor, cuando Warwick sacó una harmónica y Gorham comenzó a tocar unos punteos que a la mayoría nos resultaban familiares, era el inicio de otro gran clásico de la banda, "Cowboy Song", que como hacía el cuarteto irlandés en sus buenos tiempos, enlazaron con otro clásico enorme, "The Boys are Back in Town".

Entre aplausos y gritos de júbilo la banda se retiró y nos dejó al público con ganas de más.
Pasaron un par de minutos hasta que volvieron al escenario. Warwick agradeció nuestra presencia y también añadió: "Es un gran honor rendir tributo a Thin Lizzy".
Tras estas palabras anunció el nombre del primer bis: "Emerald", una de las canciones más influidas por la música celta dentro del repertorio de esta gran banda.

Hubo lugar para otros dos bises: "Rosalie", tema original del cantautor estadounidense Bob Seger. Cabe destacar que en durante este tema, mientras los cinco instrumentistas volvían a tocar el riff de "Cowboy Song" (o mejor dicho de "Cowgirl's Song"), el cantante interactuaba con el público haciéndoles repetir una melodía. En ese momento fue cuando mencionó al fallecido líder de la banda, Phil Lynott, en cuya memoria dos de sus antiguos compañeros siguen tocando temas como este y los antes mencionados.

El colofón final llegó con la épica "Roisin Dubh (Black Rose)", compuesta por el propio Lynott y su buen amigo, el guitarrista Gary Moore, fallecido el año pasado.

Finalmente, los seis miembros actuales de la banda se juntaron e hicieron una reverencia al público, repartieron púas a diestro y siniestro, estrecharon alguna que otra mano en la primera fila, y por supuesto Downey arrojó sus baquetas para el primer suertudo que la agarrase.

Este divertido y enérgico show duró aproximadamente una hora y media sin dejar a nadie indiferente, por lo menos que yo sepa.
A pesar de admitir la buena calidad de los músicos que acompañan a Gorham y Downey, debo admitir que en ciertos aspectos dichos invitados no me acaban de convencer. Por una parte Warwick, a pesar de tener una voz potente y muy buen trato con la gente, parecía desentonar un poco al cantar temas de Thin Lizzy, por no ponernos a criticar también su vestuario, claro está.

Por otra parte estaba Wharton, cuyos teclados a veces no se escuchaban lo suficiente (por lo menos desde mi perspectiva), y cuya voz me resultaba demasiado "blanda", incluso para una balada como es "Still in Love with You".

¿Y qué decir de los demás? Damon Johnson es un buen guitarrista, tiene buena técnica y aportaba un excelente acompañamiento a los coros, igual que Mendoza, el cual tenía un sonido contundente en el bajo, intentando recordar (dentro de lo posible) a Phil Lynott.

Por parte de Gorham y Downey no hay queja ninguna, porque al fin y al cabo son los únicos miembros "supervivientes" de la formación clásica de la banda. Sólo puedo añadir que ha sido un verdadero placer ver a estos dos prestigiosos músicos en vivo, a un siempre sonriente Gorham y a un incansable Downey.

Como conclusión, fue una velada muy entretenida a pesar de que la formación no fuera la que a todo fan de Thin Lizzy le habría gustado ver una vez en la vida. Lo que desde luego me pareció exagerado fue el precio de la entrada (31 euros anticipada, 35 en taquilla), aun teniendo en cuenta que no era un concierto de la banda irlandesa propiamente dicha.

Aquí os dejo con un video de "Whiskey in the Jar". La calidad del sonido es bastante mala, pero aceptable:



Imágen por cortesía de metalicia.com
Vídeo por mecagoenramoncin (YouTube)

viernes, 10 de febrero de 2012

Recordando a Paul Kossoff (Parte 1)

Quería dedicar mi primer post en este blog a este increíble músico, una de mis mayores influencias, alguien de quien aprendo algo nuevo cada día, el gran Paul Kossoff.

"La música debe venir del alma y ser simple y directa para que todos puedan disfrutar de ella."

Esta frase define perfectamente el estilo de Koss, simple y directo, basado en las raíces del Blues/Rock inglés de finales de los '60. Sin embargo lo más llamativo de su forma de tocar es su vibrato, tan excesivo como preciso; el mismísimo Eric Clapton le pidió años más tarde que le enseñase a ejecutar esta técnica, su aprecio por Koss era tal que incluso le obsequió con una Gibson Les Paul Sunburst del año '59, una guitarra perteneciente a la mejor cosecha de Les Pauls de la historia.

Años 60, la revolución del Blues/Rock comenzaba en Gran Bretaña, y fue realmente en este país de donde salió (en mi humilde opinión) la mejor cosecha de guitarristas de la historia.

Todo comenzó con Eric Clapton, en su andadura con John Mayall & The Bluesbreakers, a mediados del año 1965. Clapton inspiró a cientos de guitarristas con su estilo único.

Uno de esos jóvenes guitarristas que quedó impresionado con la manera de tocar de Clapton, fue el joven Paul Francis Kossoff, cuando asistió en Londres a uno de los shows de John Mayall & The Bluesbreakers. Aquella noche, y contando con tan sólo 15 años, sintió que su vida había cambiado completamente. Paul retomó su aficción a la guitarra y se compró una Gibson Les Paul Custom Black Beauty del '54. Durante dos años, se dedicó a perfeccionar su técnica imitando a sus músicos preferidos: Albert King, Hendrix, Jeff Beck, Clapton...

Su primer grupo:
En 1967 se uniría a su primera banda, Black Cat Bones, en la cual entraría meses más tarde el batería Simon Kirke. Paul y Simon pronto se hicieron amigos, compartiendo su admiración por el Blues. Pese a que fue en 1967 cuando el mundo se volvió psicodélico, Paul estaba decidido a llevar las riendas del grupo a un estilo basado en el Blues/Rock imperante en los años anteriores. En pocos meses, el grupo se volvió un habitual del circuito londinense de clubs, atrayendo la atención del productor Mike Vernon. Fue en este momento, cuando Kossoff sintió que debía dejar el grupo para evolucionar musicalmente.

Y así fue, meses más tarde Black Cat Bones sacaron el disco "Barbed Wire Sandwich", en el cual (pese a la creencia popular) no es Kossoff quien toca la guitarra, sino uno de los hermanos Brooks (de quienes hablaré en otro post dentro de unas semanas).


Las únicas grabaciones que se conservan de este período, pertenecen a grabaciones de ensayos o de diversos directos en clubs londinenses, he aquí una versión de "Rock Me Baby", pese a la mala calidad, se puede vislumbrar el enorme talento de Paul Kossoff.



Libre al fin:
Después de haber dejado Black Cat Bones, Paul estaba decidido a montar su propia banda con el batería Simon Kirke. Una noche, en el club "Fickle Pickle", Kossoff asistió al concierto de un grupo local llamado "Brown Sugar", y del cual quedó bastante impresionado con su vocalista. Se trataba nada más y nada menos que de Paul Rodgers. Al terminar el concierto, Kossoff le pidió a Rodgers unirse a la banda que estaba formando junto con Simon Kirke. Rodgers aceptó y en su primer ensayo sintieron la magia del blues recorriendo sus cuerpos, la compenetración fue instantánea. La formación se completó con el bajista de tan sólo 15 años Andy Fraser.


Con una media de edad inferior a los 20 años, el grupo grabó el álbum "Tons Of Sobs". Sin duda alguna, junto a Led Zeppelin I, éste es el mejor álbum debut de un grupo Blues/Rock de esta época. La voz de Paul Rodgers es la de un barítono completamente desgarrado e intenso, la guitarra de Kossoff siempre exhuberante en su vibrato y detrás, siempre manteniendo el groove, Fraser y Kirke. Os dejo una interpretación en directo del tema de Albert King "The Hunter"

miércoles, 8 de febrero de 2012

Unicornibot lanzan "Dalle!" en marzo y se van al Primavera Sound


Nuestros paisanos Unicornibot lanzarán el próximo jueves 1 de marzo su segundo LP de estudio bajo el título de "Dalle!". Será un álbum formado por diez cortes instrumentales entre los que se encuentran canciones como la ya conocida "Abril-Cerral", "Dalle Que Non Mira" (presentada en algunos de sus últimos directos), "Perro Termómetro" o "Gol De Chico", esta última una casi clara alusión al futbolista genovés. El disco ha sido grabado en directo en los estudios Brazil de Madrid con la ayuda de Javier Ortiz.

La portada del sucesor de "Hare Krisha" (2010) está recibiendo las últimas pinceladas por parte Xose L. García (blog) que ya ha unido fuerzas con el grupo en el anterior trabajo y que además ha diseñado las camisetas oficiales de la banda (os podéis hacer con una a través de un mail a unicornibot@gmail.com). Por otro lado tenemos a David Tombilla y Borja Fernández, fotógrafos encargados de ponerle cara a todos estos momentos de lucidez del grupo; han trabajado con ellos en las imágenes promocionales, que suponemos que saldrán a la luz en su totalidad en no mucho tiempo.

Pero... no acaba aquí la cosa. Los cuatro jinetes de plata han sido elegidos para tocar en el Primavera Sound de este año (¿mejor festival nacional del año junto al Azkena y Sonisphere?), compartirán cartel con Refused, Napalm Death, Lisabö, Mudhoney, Melvins y muchos más grupos nacionales e internacionales de traca.

Así de bien comienza el año para Toño, Gayoso, Guille y Gon. Si las predicciones no fallan 2012 será un año que les hará pasar a los anales (van con segundas, pero tiene sentido) de la música experimental nacional, o por lo menos se alzarán con un trofeo espiritual de músicos PTV's que nos representan fuera de la comunidad. Nos corroe la envidia y nos la pone dura como una piedra (esto también tiene lógica, tranquilos) a partes iguales.

Os dejamos con "Perro Termómetro", primer tema de los dos que nos han dejado catar hasta la fecha:


Próximos conciertos:

MARZO
16 marzo: Bar Labranza (Bueu) (con Lendrone)
17 marzo: Sala Filomatic (Coruña) (con Lendrone)
23 marzo: La Faena II (Madrid)
24 marzo: Sala Red (Ourense) (con Haecceidad)

ABRIL (cerral!)
6 abril: Liceo Mutante (Pontevedra)
7 abril: La Iguana (Vigo)
27 abril: Sala The Class (Gijón)
28 abril: Por determinar (Valladolid)
11 mayo: Por determinar
31 mayo: Primavera Sound (Barcelona)

El disco de Storm Corrosion saldrá en abril


Muchos lectores de este blog no sabréis todavía que se esconde bajo el nombre de Storm Corrosion, pues bien, os lo explicaremos de una forma sencilla. Bajo ese "alias" están dos de las mentes más exitosas del rock/metal progresivo actual: Steven Wilson (Porcupine Tree) y Mikael Åkerfeldt (Opeth), ambos con carreras de más de veinte años en sus grupos originales y con pocos altibajos en ellas.

El proyecto que los une desde unos cuantos meses y con el que grabarán un álbum de estudio es descrito por los propios músicos como "la parte final de la saga que conforman 'Heritage' y 'Grace For Downing' de Steven Wilson", ambos del pasado año. Si echamos la vista atrás tenemos ante nosotros dos de los mejores discos del 2011 y dos trabajos con una fuerte carga de improvisación y experimentalidad unidos fielmente al rock progresivo. Siendo esto así y teniendo en cuenta las declaraciones de estos "peces gordos" ("el sonido puede ser descrito como orquestral, ambiental, épico pero nada nuevo para vuestras orejas") será una especie de tercera fase que completará un ciclo musical para ellos. Podemos comenzar a especular de su sonido y quizás dar en el clavo: unos Opeth empujados por la electrónica más oscura y ambiental, Steven Wilson llevado al rock progresivo más duro bajo la mano de King Crimson, quién sabe. Solo podemos afirmar que lo que saldrá de ahí no va a ser "moco de pavo", y más sabiendo que Gavin Harrison pondrá la "samba" al asunto con sus baquetas. El 23 de abril saldremos de dudas.

El LP saldrá a través de Roadrunner Records, todavía no sabe el nombre de ningun tema ni el número de canciones que contendrá (suponemos que unas ocho-diez como mucho), simplemente tenemos algún que otro detalle oculto escondido bajo esta imagen subida en Facebook, la cual podría ser la portada:

jueves, 2 de febrero de 2012

Montando no cisne negro


Se hai un disco maldito na miña discografía este é
"Mary Star of the Sea", do breve proxecto paralelo montado por Billy Corgan a principios de século que recibiu o nome de
Zwan. O de maldito ven porque a súa edición coincidiu cun momento moi delicado da miña vida e, despois das súas primeiras escoitas íntegras, durante moito tempo fun incapaz de poñelo enteiro. Afortunadamente o tempo vai acabando con todo o que se lle pon por diante e hai uns días puden gozar novamente dese delicioso traballo.

Zwan naceu por unha promesa realizada moitos anos antes da súa formación. Billy Corgan e Matt Sweeney fixéranse amigos ao comezo das súas carreiras, e este último chegou a aparecer nos agradecementos do álbum de The Smashing Pumpkins Siamese Dream. Naqueles anos os dous prometeran montar algun día unha banda xuntos, pero Corgan pasou o tempo facéndose famoso coa súa banda, mentres que Sweeney estivo ocupado en Chavez, Guided By Voices e Bonnie “Prince” Billy. Tras a desaparición dos Smashing Pumpkins a finais do ano 2000 semellaba que era o momento perfecto para cumplir a súa palabra.

Foi en 2001 cando Corgan e o baterista Jimmy Chamberlin uníronse a Sweeney para iniciar o seu novo proxecto. A estes uníuselles David Pajo (Slint, Papa M., Stereolab), convidado por Sweeney, para ocupar a posición de baixista, e o cuarteto estreouse a finais dese ano. Na primavera de 2002, a antiga compoñente de A Perfect Circle Paz Lenchantin entraría en Zwan e ocuparíase do baixo, pasando Pajo a empuñar a terceira guitarra.

A banda comezou a realizar concertos de baixo perfil pola área de California, pero a medida que pasaban os meses iniciaron unha xira por pequenas salas, que os ocupau durante parte dos anos 2001 e 2002. O quinteto faría o seu primerio grande concerto no Jamboree Festival de Chicago no mes de maio. Os dous últimos meses dese ano os ocuparían tocando xa en grandes salas do medio oeste e noreste estadounidense, actuando tamén nalgunhas datas como teloneiros de Counting Crows.

Parte dese ano 2002 tamén o dedicaron para gravar o seu único álbum, que vería a luz o día 28 de xaneiro de 2003 co título Mary Star of the Sea, idea dun relixioso señor Corgan que, segundo as súas palabras, atopou consolo e guía na figura da Virxe María. Estou seguro de que non foi obra divina pero, tras escoitar o disco, pode dicirse que algo si cambiou na súa pelada cabeza. Despois duns últimos traballos dos Pumpkins que nos amosaban o seu lado máis escuro, Mary Star of the Sea é un disco que está cargado de optimismo, con cancións alegres e pegadizas e cheas de guitarras que soaban a un rexurdimento da figura de Corgan como compositor tras os irregulares Machina e Machina II. A propia portada e o libreto do mesmo xa nos poden dar unha idea do que nos atopamos dentro.


Do disco sacáronse dous sinxelos cos seus respectivos videos musicais, a guitarreira “Honestly” e a optimista “Lyric”, que son dous bos exemplos do contido do álbum. Trátase dun disco en xeral fresco e alegre, tal vez de máis para o que nos tiñan acostumados os seus compoñentes cos seus anteriores proxectos, e a pesar de que dous ou tres (catro se nos poñemos duros) dos seus 14 cortes son prescindibles, atopámonos ante un magnífico traballo. Sen perder a súa sonoridade en case ningún momento imos dende as máis “pesadas” "Ride a Black Swan" ou "Honestly", ata a tranquila "Of a broken Heart", pasando polas divertidas e deliciosas "Baby Let’s Rock" e "Yeah!", sen esquecernos da "post-roqueira" de 14 minutos "Jesus I/Mary Star of the Sea". En definitiva, un disco cargado de boas sensacións perfecto para levantarlle o ánimo a calquera aberto a el.

Facendo un pequeno inciso, pero sen alonxarnos do tema en cuestión, Zwan realmente tivo dúas encarnacións: a máis coñecida e eléctrica True Poets of Zwan (ou sinxelamente Zwan), da que estamos a falar, e a acústica Djali Zwan, que tamén contaba coa irmá de Paz, Ana Lenchantin, encargada de tocar o cello. Os plans para o seu lado máis tranquilo pasaban por editar un álbum cara finais do ano 2003 e un DVD a comezos do 2004, pero os acontecementos posteriores impedirían que estes se levasen a cabo. Ademais dalgún material ao vivo gravado por seareiros nos directos, e dispoñibles a través da rede, as únicas composicións publicadas baixo o nome de Djali Zwan foron as da banda sonora do filme Spun, dirixido por Jonas Åkerlund (que xa traballara con The Smashing Pumpkins no video de "Try, Try, Try") e no que o propio Billy Corgan fai un pequeno cameo.

Pouco antes da publicación de Mary Star of the Sea, Zwan inciou unha xira de promoción, e nela servidor puido confirmar que Billy Corgan podía parecer unha persoa feliz enriba dun escenario. No seu único concerto no estado, na madrileña sala La Riviera, o quinteto demostrou que, a pesar de levar apenas uns meses tocando xuntos, tiñan moitas táboas sobre o escenario e transmitiron a sensación de estar realmente gozando co que facían. Nun concerto musicalmente impecable, desgranaron todo o seu repertorio, cuns membros da banda, en especial Billy Corgan que ata nas súas roupas e nos seus instrumentos (empuñando unha Flying-V) parecía distinto, resplandecentes.

Pero o que comezou como un proxecto de dous bos amigos rematou cos rapaces tirándose os trastos á cabeza. O 15 de setembro o señor Corgan anunciaba a disolución da banda alegando que gozara co grupo pero que non se sentía como en familia. Ata aí todo normal, pero dous anos despois resumíu as súas razóns para desfacer o grupo con estas tres palabras “Sex and drugs and junk” (sexo, drogas e lixo). Según el o comportamento do resto dos membros non foi demasiado exemplar e deixou de confiar neles. Bromas de mal gusto, excesos nas gravacións e nas xiras, falta de confianza... Pajo e Lenchantin quitaron ferro ao asunto, e Sweeney negouse a falar do tema (supoñemos que Chamberlin tería unha opinión semellante a Corgan, senón non seguirían xuntos uns aniños máis).

Tras a separación, os ex-Pumpkins adicaríanse aos seus proxectos en solitario; Corgan lanzaría en 2004 TheFutureEmbrace, ademais do seu libro de poemas Blinking with Fists, e Chamberlin montaría o proxecto de jazz-rock Jimmy Chamberlin Complex, co que publicaría Life Begings Again en 2005. Sweeney uníuse a Bonnie “Prince” Billy e xuntos facturarían o marabilloso Superwolf. Paz Lenchantin regresaría a A Perfect Circle para gravar cordas e piano no álbum de versións eMOTIVe. E finalmente David Pajo continuaría co seu traballo en Papa M., antes de protagonizar unha breve reunión con Slint.

Tras 10 anos do paso de Zwan pola escena do rock alternativo, a día de hoxe pouca xente se lembra ou escoitou falar deles. Certo é que que non debemos considerala nin de lonxe unha banda que deixase un gran legado musical ou que cambiase algo no panorama alternativo, pero tratouse dun proxecto interesante que recomendo a calquera dos que lean estas liñas.