Mostrando entradas con la etiqueta jimmy chamberlin. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta jimmy chamberlin. Mostrar todas las entradas

jueves, 2 de febrero de 2012

Montando no cisne negro


Se hai un disco maldito na miña discografía este é
"Mary Star of the Sea", do breve proxecto paralelo montado por Billy Corgan a principios de século que recibiu o nome de
Zwan. O de maldito ven porque a súa edición coincidiu cun momento moi delicado da miña vida e, despois das súas primeiras escoitas íntegras, durante moito tempo fun incapaz de poñelo enteiro. Afortunadamente o tempo vai acabando con todo o que se lle pon por diante e hai uns días puden gozar novamente dese delicioso traballo.

Zwan naceu por unha promesa realizada moitos anos antes da súa formación. Billy Corgan e Matt Sweeney fixéranse amigos ao comezo das súas carreiras, e este último chegou a aparecer nos agradecementos do álbum de The Smashing Pumpkins Siamese Dream. Naqueles anos os dous prometeran montar algun día unha banda xuntos, pero Corgan pasou o tempo facéndose famoso coa súa banda, mentres que Sweeney estivo ocupado en Chavez, Guided By Voices e Bonnie “Prince” Billy. Tras a desaparición dos Smashing Pumpkins a finais do ano 2000 semellaba que era o momento perfecto para cumplir a súa palabra.

Foi en 2001 cando Corgan e o baterista Jimmy Chamberlin uníronse a Sweeney para iniciar o seu novo proxecto. A estes uníuselles David Pajo (Slint, Papa M., Stereolab), convidado por Sweeney, para ocupar a posición de baixista, e o cuarteto estreouse a finais dese ano. Na primavera de 2002, a antiga compoñente de A Perfect Circle Paz Lenchantin entraría en Zwan e ocuparíase do baixo, pasando Pajo a empuñar a terceira guitarra.

A banda comezou a realizar concertos de baixo perfil pola área de California, pero a medida que pasaban os meses iniciaron unha xira por pequenas salas, que os ocupau durante parte dos anos 2001 e 2002. O quinteto faría o seu primerio grande concerto no Jamboree Festival de Chicago no mes de maio. Os dous últimos meses dese ano os ocuparían tocando xa en grandes salas do medio oeste e noreste estadounidense, actuando tamén nalgunhas datas como teloneiros de Counting Crows.

Parte dese ano 2002 tamén o dedicaron para gravar o seu único álbum, que vería a luz o día 28 de xaneiro de 2003 co título Mary Star of the Sea, idea dun relixioso señor Corgan que, segundo as súas palabras, atopou consolo e guía na figura da Virxe María. Estou seguro de que non foi obra divina pero, tras escoitar o disco, pode dicirse que algo si cambiou na súa pelada cabeza. Despois duns últimos traballos dos Pumpkins que nos amosaban o seu lado máis escuro, Mary Star of the Sea é un disco que está cargado de optimismo, con cancións alegres e pegadizas e cheas de guitarras que soaban a un rexurdimento da figura de Corgan como compositor tras os irregulares Machina e Machina II. A propia portada e o libreto do mesmo xa nos poden dar unha idea do que nos atopamos dentro.


Do disco sacáronse dous sinxelos cos seus respectivos videos musicais, a guitarreira “Honestly” e a optimista “Lyric”, que son dous bos exemplos do contido do álbum. Trátase dun disco en xeral fresco e alegre, tal vez de máis para o que nos tiñan acostumados os seus compoñentes cos seus anteriores proxectos, e a pesar de que dous ou tres (catro se nos poñemos duros) dos seus 14 cortes son prescindibles, atopámonos ante un magnífico traballo. Sen perder a súa sonoridade en case ningún momento imos dende as máis “pesadas” "Ride a Black Swan" ou "Honestly", ata a tranquila "Of a broken Heart", pasando polas divertidas e deliciosas "Baby Let’s Rock" e "Yeah!", sen esquecernos da "post-roqueira" de 14 minutos "Jesus I/Mary Star of the Sea". En definitiva, un disco cargado de boas sensacións perfecto para levantarlle o ánimo a calquera aberto a el.

Facendo un pequeno inciso, pero sen alonxarnos do tema en cuestión, Zwan realmente tivo dúas encarnacións: a máis coñecida e eléctrica True Poets of Zwan (ou sinxelamente Zwan), da que estamos a falar, e a acústica Djali Zwan, que tamén contaba coa irmá de Paz, Ana Lenchantin, encargada de tocar o cello. Os plans para o seu lado máis tranquilo pasaban por editar un álbum cara finais do ano 2003 e un DVD a comezos do 2004, pero os acontecementos posteriores impedirían que estes se levasen a cabo. Ademais dalgún material ao vivo gravado por seareiros nos directos, e dispoñibles a través da rede, as únicas composicións publicadas baixo o nome de Djali Zwan foron as da banda sonora do filme Spun, dirixido por Jonas Åkerlund (que xa traballara con The Smashing Pumpkins no video de "Try, Try, Try") e no que o propio Billy Corgan fai un pequeno cameo.

Pouco antes da publicación de Mary Star of the Sea, Zwan inciou unha xira de promoción, e nela servidor puido confirmar que Billy Corgan podía parecer unha persoa feliz enriba dun escenario. No seu único concerto no estado, na madrileña sala La Riviera, o quinteto demostrou que, a pesar de levar apenas uns meses tocando xuntos, tiñan moitas táboas sobre o escenario e transmitiron a sensación de estar realmente gozando co que facían. Nun concerto musicalmente impecable, desgranaron todo o seu repertorio, cuns membros da banda, en especial Billy Corgan que ata nas súas roupas e nos seus instrumentos (empuñando unha Flying-V) parecía distinto, resplandecentes.

Pero o que comezou como un proxecto de dous bos amigos rematou cos rapaces tirándose os trastos á cabeza. O 15 de setembro o señor Corgan anunciaba a disolución da banda alegando que gozara co grupo pero que non se sentía como en familia. Ata aí todo normal, pero dous anos despois resumíu as súas razóns para desfacer o grupo con estas tres palabras “Sex and drugs and junk” (sexo, drogas e lixo). Según el o comportamento do resto dos membros non foi demasiado exemplar e deixou de confiar neles. Bromas de mal gusto, excesos nas gravacións e nas xiras, falta de confianza... Pajo e Lenchantin quitaron ferro ao asunto, e Sweeney negouse a falar do tema (supoñemos que Chamberlin tería unha opinión semellante a Corgan, senón non seguirían xuntos uns aniños máis).

Tras a separación, os ex-Pumpkins adicaríanse aos seus proxectos en solitario; Corgan lanzaría en 2004 TheFutureEmbrace, ademais do seu libro de poemas Blinking with Fists, e Chamberlin montaría o proxecto de jazz-rock Jimmy Chamberlin Complex, co que publicaría Life Begings Again en 2005. Sweeney uníuse a Bonnie “Prince” Billy e xuntos facturarían o marabilloso Superwolf. Paz Lenchantin regresaría a A Perfect Circle para gravar cordas e piano no álbum de versións eMOTIVe. E finalmente David Pajo continuaría co seu traballo en Papa M., antes de protagonizar unha breve reunión con Slint.

Tras 10 anos do paso de Zwan pola escena do rock alternativo, a día de hoxe pouca xente se lembra ou escoitou falar deles. Certo é que que non debemos considerala nin de lonxe unha banda que deixase un gran legado musical ou que cambiase algo no panorama alternativo, pero tratouse dun proxecto interesante que recomendo a calquera dos que lean estas liñas.

sábado, 9 de abril de 2011

Analizando..."Siamese Dream" (Smashing Pumpkins)

Tras esta tierna y fraternal imagen se encuentra uno de los mejores trabajos que un servidor ha tenido el placer de escuchar. "Siamese Dreams" es el segundo y tal vez el más reconocido trabajo de la banda estadounidense.

Como mencioné al hablar de "The Mellon Collie & The Infinite Sadness", en un principio estaba previsto que el álbum fuera doble, pero más tarde la idea se desechó y parte del material se reservó para dicho sucesor.

Fue publicado en 1993, tras un largo y duro proceso de grabación: por un lado, la bajista D'arcy Wretzky y el guitarra James Iha habían acabado una relación sentimental recientemente, por lo que pasaban por un momento tenso; y por otro lado, el batería Jimmy Chamberlin comenzó a tener problemas con la heroína hasta tal punto en que la banda se vio obligada a cambiar de estudio repetidas veces para evitar que éste se reuniera con su "contacto".

Debido a la situación que se les mostraba, la mayoría de las líneas de guitarra fueron grabadas por el líder de la banda, Billy Corgan.

A pesar de las adversas circunstancias el resultado fue impecable: se sigue la dinámica que puso Nirvana en vigor, influidos por los Pixies, alternando secciones muy suaves con otras estridentes.

Dicha dinámica llega a un punto álgido en este álbum, en canciones como "Today", "Soma", "Mayonaise" o "Silverfuck".

"Today" fue el segundo single del álbum, después de "Cherub Rock". Es fácilmente reconocible por la melodía de guitarra que suena al principio, además de esa distorsión sucia tan característica de los Smashing.

El siguiente single fue "Disarm": una preciosa balada acústica que cuenta con una sección de cuerda, un timbal e incluso campanas, que le añaden emoción a la suave voz de Corgan; sin duda una de esas canciones que te tocan la fibra sensible.

"Soma" es otra balada, y para mí uno de los puntos culminantes del álbum (junto a "Silverfuck"). Empieza con un sencillo punteo y un sonido limpio, y seguidamente hacen su aparición la batería y la distorsión, seguidos de un solo. El cantante escribió la letra tras haber roto con su novia, representando una discusión, expresando la perspectiva de ambas personas.

"Mayonaise" es otra canción de las que tocan la fibra sensible: comienza con una guitarra limpia rasgueando una serie de tres acordes, acompañando a una segunda que improvisa un solo sencillo. Al igual que el resto de canciones de álbum, posee una melodía fácil de recordar, además de tener un punto de melancolía que se expresan más aún con los acordes abiertos tocados en una guitarra acústica hacia el final.

"Silverfuck" es la culminación de la dinámica "suavidad/estridencia" tan típica del grupo. Cade destacar que la canción se mantiene en un solo acorde, pero dentro de éste se alternan varios riffs, con un sonido muy psicodélico, siguiendo la línea del álbum debut de la banda, "Gish".

La mejor parte llega ayá por la mitad de la canción, cuando se queda el bajo solo, marcando la nota principal mientras Corgan sigue cantando muy bajito, casi susurrando, y de vez en cuando se oyen adornos de guitarra. Después se para todo y se oye la voz de Corgan sin nada más que un efecto de delay que suena antes y después de que cante. De repente regresan los instrumentos después de una de esas anticipaciones y el final es completamente caótico y ruidoso.

Lo que me ha enseñado este disco es que en lo que a "ruído" se refiere se puede hacer bien o mal, y en este caso se hace bastante bien. Tanto que casi da gusto escucharlo.

Y para acabar debo destacar las dos últimas canciones: "Sweet Sweet" y "Luna", que son lentas, cortas (1:40 y 3:20 respectivamente), y tranquilas. Una ocasión más de escuchar la dulce voz de Corgan, acompañada por suaves rasgueos de guitarra en una, y por coros en la otra.

Un disco redondo donde los haya: potente y a la vez delicado.

Y saltándome lo que digo siempre (porque no me gusta repetirme), os dejo con el videoclip de "Today", que sirve perfectamente de ejemplo para el sonido del grupo y más concretamente de este disco, con momentos estridentes rodeados de un halo de psicodelia: